Ibadeti su u islamu utemeljeni na Objavi i praksi, a nisu plod ličnog rasuđivanja i novine. Islam se temelji na dvije stvari: obožavanju samo Allaha, koji nema sudruga u vlasti i kome niko ravan nije i prakticiranju ibadeta na način kako je to Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, preporučio, a ne po našem vlastitom mišljenju i nemijenjajući utvrđene oblike ibadeta.

Uzvišeni kaže:

ثُمَّ جَعَلْنَاكَ عَلَىٰ شَرِيعَةٍ مِّنَ الْأَمْرِ فَاتَّبِعْهَا وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ﴿١٨﴾ إِنَّهُمْ لَن يُغْنُوا عَنكَ مِنَ اللَّـهِ شَيْئًا ۚ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ۖ وَاللَّـهُ وَلِيُّ الْمُتَّقِينَ

"A tebi smo poslije odredili da u vjeri ideš pravcem određenim, zato ga slijedi i ne povodi se za strastima onih koji ne znaju, jer te oni nikako ne mogu od Allahove kazne odbraniti..." (El-Džasije, 18-19)

أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَن بِهِ اللَّـهُ

"Zar oni da imaju bogove koji im propisuju da vjeruju ono što Allah nije naredio...?" (Eš-Šura, 21)

Niko od ljudi nema pravo iskazivati ibadet Allahu, osim na način kako je to preporučio Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, radilo se o obaveznom, ili dobrovoljnom ibadetu. Ni u kom slučaju nije dozvoljeno prakticirati ga u nekoj novoj, neutemeljenoj, formi. U Sunenu se bilježi hadis kojeg prenosi Irbad ibn Sarije, navodi ga i Imam Muslim, a Tirmizi ga ocjenjuje kao hasen sahih, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao u hutbi: "Najbolji govor je Allahov govor, najbolji put je Muhammedov put, Allah ga blagoslovio i bio zadovoljan s njim, a najgore stvari su novotarije, a svaka novotarija je zabluda."

Dakle, niko nema pravo obožavati nekoga mimo Allaha, moliti se nekome drugome, postiti u ime nekoga osim Allaha, niti obavati hadždž u drugome mjestu, a ne Kabi. Isključivo se na Njega treba oslanjati, samo se Njega bojati, zavjetovati se samo Njemu da ćemo nešto ispuniti i zaklinjati samo Njegovim imenom.